Ohhhh

Nedense sabaha bırakmışım eşya toplama işini. Elim gitmedi herhalde. Sabah da bilemedim ne gerekli diye hepsini aldım sonuçta. Bir sürü kıyafet, mama, biberon, bez vs. hepsini çantalara attım çıktık yola. Yolda süper neşeli idi Zeynep etrafa bakınıp durdu yeni araba koltuğunun şerefine.

Hastane önce kayıt ıvır zıvırlarını yaptık. Sonra bizi odaya aldılar. Genişce, temiz, şirin bir oda...

Sonra Selami the cerrah gelip prosedürü anlattı. Biraz oyalandıktan sonra hafif kafa yapıcı bir şurup içirdiler. Zeynep'in başı dönmeye sarhoş moduna girmeye başlayınca hemşire önlük getirdi kuzuya. Bildiğin hastane önlüğünün küçük ve üzerinde kedi olanından :) Giydirdik önlüğü altında bezi ve çorapları ile kaldı bıdık. Neyse ki ayaklar üşümiyecek :) Ameliyathane görevlisi tekerlekli sandalye ile geldi. Önce ben oturdum,onu da kucağıma aldım. Birlikte indik aşağıya, ellerimle teslim ettim anesteziste. Anestezist aa benim de kızımın adı zeynep falan dedi rahatlatmak için ama ben hemşireye kucağımda ameliyat etseler olur mu gibi absürd sorular soruyordum.

Sanırım en zor kısım burasıydı. Teslim ettikten sonra gözyaşları eşliğinde geri asansöre dönmek.

9.15 de teslim ettik. Odaya çıktık. Yaklaşık 1 saat sürer denmişti zaten. Televizyon gazete falan oyalanıp durduk gözümüz saatte. 10.30 gibi Selami the cerrah aradı, iyi geçmiş, kütleyi çevredeki kaslara zarar vermeden tamamen almışlar, görünürde de iyi huylu olarak gözüküyormuş.

OOOOhhhhhhhh......

Bizi aşağıya almak için çağırmaları 11.00'i buldu. Tabi ben bu arada hemşirenin gözünün içine bakıyorum inelim diye hatta bir kaç defa taciz de ettim ama ameliyathaneden haber geliyormuş hazır gelin alın diye. Ameliyat bittikten sonra bir süre anestezist gözetiminde kalıyormuş.

Kuşum hala uyuyordu ilk gördüğümde. O koca sedyenin içinde kaybolmuş. Baş ucunda ne olur, ne olmaz diye istedikleri oyuncağı...Bayaa bir süre de uyudu odada. Doktor gelip de car car konuşunca tepesinde uyandı. Gülerek uyandı hem de :) Biraz daha rahatladım gözlerini açınca. Biraz emzirdim yine uyuya kaldı kucağımda.

2.00 gibiydi tam olarak uyanması. Hemen bir mama hazırladım. Cork cork götürdü :)

Çıkmamız 5.00 i buldu. Ayrılmadan bir ağrı kesici daha verdiler. Bir tane de gece yatarken verdik rahat etsin diye. Bundan sonraki takvime göre cuma pansuman var. Pazartesi de dikişler alınacak. Bir hafta içinde de muhtemelen pataloji sonuçları gelecek. İnşallah iyi olarak...Biz de bu defteri kapatacağız sonsuza denk.

Bu arada hemşiler inanılmaz güler yüzlü ve yardımcı idi. Destek olmaya çalıştılar bekleme süresinde falan...

Bütün gün kendimi o kadar kasmışım ki eve gelip rahatlayınca gözlerimi açamadım yorgunluktan. Yarım saat kestirdim ama yetmedi tabii. Demek ki farketmesem iyiyim desem de vücut kendini sıkmış durmuş...

Çok şükür hepbirlikte evdeyiz...